‘Honey Sweet’ ไม่ใช่เรื่องราวรักโรแมนติกชวนฝันแบบซีรีส์เกาหลีที่อุดมไปด้วยพระเอกสุดหล่อ หรือนางเอกสุดเฟียสโปรไฟล์เริ่ดหรู แต่บอกเล่าเรื่องราวความสัมพันธ์แบบธรรมดาๆ ของ ‘จีโฮ’ (ยูแฮจิน) หนุ่มนักวิจัยรสชาติประจำบริษัทขนมขบเคี้ยว ที่บุคลิกภาพเข้าขั้นติดลบ แถมวิถีชีวิตก็สุดน่าเบื่อ นิสัยก็ไม่ค่อยจะทันคน กับ ‘อิลยอง’ (คิมฮีซอน) สาววัยกลางคนที่ถึงแม้จะมีหน้าตาสะสวย แต่ก็อยู่ในสถานะแม่ม่ายลูกติดชีวิตถังแตก ที่บังเอิญมีเหตุต้องมาพัฒนาความสัมพันธ์ผ่านเรื่องราวป่วนๆ ที่เกิดขึ้นจากเรื่องกู้หนี้ยืมสิน ซึ่งมันก็สะท้อนถึงสังคมที่คนธรรมดาๆ หาเช้ากินค่ำอย่างพวกเราเผชิญหน้ากันอยู่ในชีวิตจริง ชีวิตที่เผชิญเรื่องขมๆ จนชินชา เมื่อมีความหวานเข้ามา แม้จะเป็นแค่น้ำเชื่อมหยดเล็กๆ มันก็อาจจะหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าให้มีแรงไปสู้กับชีวิตในวันรุ่งขึ้นไหว
ตัวภาพยนตร์ได้มือเขียนบทเป็นยอดฝีมือด้านภาพยนตร์คอมเมดี้ขาประจำบ็อกซ์ออฟฟิศแดนกิมจิอย่าง อีบยองฮอน เจ้าของผลงาน Extreme Job (2019) หรือ ตำรวจขายไก่ทอดอันลือลั่น จึงทำให้ตัวหนังออกมาสรวลเสเฮฮาแซงหน้าความโรแมนติกไปหลายช่วงตัวอยู่ ทั้งวิธีการเล่าเรื่องและจังหวะมุกอันเป็นเอกลักษณ์ ที่เล่นกับแอคติ้งเล็กๆ น้อยๆ ในจังหวะหัวซีนท้ายซีน รวมไปจังหวะคอมเมดีที่เล่นกับวิธีการถ่ายทำ หรือจะเป็นมุกล้อเลียนก็มีไม่น้อย
และอีกสิ่งที่เป็นตัวแปรสำคัญที่จะให้บทภาพยนตร์แนวๆ นี้ออกมาประสบผล ก็คงหนีไม่พ้นการกำกับ และแอคติ้งจากบรรดานักแสดงในเรื่อง ทั้งแก๊งตัวประกอบจอมขโมยซีนที่พาเหรดมาตึ้มๆ ตั้มๆ จัดความฮากันคนละซีนสองซีน และนักแสดงนำทั้งคู่ที่เล่นกันได้ออกมามีเคมีอย่างน่าเหลือเชื่อ ซึ่งเอมวีพีก็คงเป็นใครไปได้นอกจาก ยูแฮจิน ดาราตลกที่เปลี่ยนบทบาทมารับหน้าที่พระเอกครั้งแรกในชีวิตการแสดง ซึ่งเขาก็ถ่ายทอดมันออกมาให้เราหลงรักตัวละคร จีโฮ ได้ตั้งแต่แรกเห็น ทั้งจังหวะคอมเมดีที่เชี่ยวชาญอยู่เป็นทุนเดิม เสริมด้วยจังหวะโรแมนติกจิกหมอนก็ทำได้ยอดเยี่ยม ปิดท้ายด้วยซีนเศร้าซึ้งก็ถึงน้ำตาอยู่หลายดอก
ซึ่งถ้าจะมีให้ติก็คือความหนักมือของผู้สร้าง ทีบางทีอาจจะมันมือไล่ตบสิ่งที่บทปูไว้ ผสมกับการเล่นมุกเรี่ยราดจนทำให้ช่วงท้ายองค์สองไปยันองค์สามของเรื่องจะมีความย้วยอยู่หน่อยๆ แต่แลกกับความฮาที่ได้รับก็ถือว่าให้อภัยได้สบายๆ
นอกจากนี้ประเด็นที่ตัวหนังพยายามจะสื่อ แม้จะโดนขโมยซีนไปบ้างด้วยองค์ประกอบบ้าๆ บอๆ ในเรื่อง ก็ยังถือว่าถ่ายทอดออกมาได้เข้าขั้นผ่านเกนฑ์ การพยายามเขย่ากรอบของสังคมที่คอยมาฟันธงว่าสิ่งใดผิดหรือสิ่งใดถูก ทำความเข้าใจว่าเรื่องราวแต่ละเรื่องมันมีหลายมุมมอง ซึ่งมันก็สะท้อนไปถึงการมองไปยังผู้คนที่เราพบเจอ เพราะมนุษย์ไม่ได้จำแนกอย่างง่ายๆ ชุ่ยๆ ด้วยแค่คำว่า สวยงาม หรือ อัปลักษณ์, รวย หรือ จน, ดี หรือ เลว, ขาว หรือดำ แต่มนุษย์ทุกคนยังมีเลเยอร์ที่ซับซ้อนซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกนอกของพวกเขาอีกมาก ก็เรียกได้ว่าขยับประเด็นคลาสสิคของภาพยนตร์พลอตแนวๆ นี้อย่างการ “อย่าตัดสินคนแค่ภายนอก” ไปอีกคืบหนึ่งก็ว่าได้
