“ความตายมันฆ่าเราได้แค่ครั้งเดียว แต่ความรักมันฆ่าเราไปเรื่อยๆ ”
หนึ่งในประโยคคมๆ จากผลงานเรื่องล่าสุดในจักรวาลไทบ้าน อย่าง ‘สัปเหร่อ’ โดยเป็นงานภาคแยกที่ต่อยอดเรื่องราวของตัวละคร สัปเหร่อในหมู่บ้านของกลุ่มไทบ้าน พร้อมกับการนำเรื่องของตัวละคร ‘เซียง’ ที่อยากหาวิธีพูดคุยกับผีแฟนเก่าของตัวเองอย่าง ‘ใบข้าว’ ที่อยู่ดีๆ ก็ออกอาละวาดไล่หลอกคนในหมู่บ้าน ก่อนที่จะทำพิธีเผาศพ
ดูจากพล็อตเรื่องกับตัวอย่างและบรรยากาศบ้านนอก คงทำให้หลายคนคิดว่าหนังเรื่องนี้คงจัดเต็มความสยองแบบหนักหน่วง แต่! ขอบอกเลยว่า คุณกำลังคิดผิด เพราะแม้จะมาในธีมสยองขวัญ ก็ยังไม่ทิ้งลายความเป็นหนังไทบ้านความตลกและขายขำแบบธรรมชาติ มันทำให้เรานึกถึงหนังผีอย่าง ‘บุปผาราตรี’ ที่แม้จะมีซีนหลอกน่ากลัว และฉากตกใจให้คนดูตกใจบ้าง แต่ในขณะเดียวกันก็ทำให้คนดูหัวเราะน้ำตาไหลเพราะการเจอผีของแต่ละคนดันมาพร้อมความคอมเมดี้ ไม่ได้ออกมาหลอกหลอนจนทำให้คนดูต้องหลับตาปิดตากัน อาจจะเป็นอีกข้อที่จะทำให้คนดูไม่ชอบดูหนังผีแบบน่ากลัวมากๆ จะเข้ามาดูหนังเรื่องนี้ได้อย่างเอนจอยขึ้น
พาร์ทที่ส่วนตัวชอบเป็นพิเศษคือ ฝั่งของครอบครัวสัปเหร่อ เราชอบการนำเสนออาชีพนี้ในพื้นที่ห่างไกลความเจริญ มันกลายเป็นอาชีพที่สำคัญไม่แพ้หมอและพยาบาลเลย แต่ในขณะเดียวกันก็กลายเป็นอาชีพที่ไม่มีใครอยากจะทำด้วยรายได้ที่ไม่คุ้มค่า หรือจะเป็นความน่ากลัวที่ต้องทำงานกับศพ แม้แต่คนในครอบครัวเองก็ยังไม่อยากจะรับงานนี้สืบทอดต่อ
โดยบทบาทของ ’เจิด’ ลูกชายคนเล็กของสัปเหร่อในเรื่องนี้ก็เหมือนเป็นตัวแทนของคนที่ไม่อยากจะทำอาชีพนี้ด้วยความกลัวผีเป็นทุนเดิม และตัวเขาก็เรียนจบกฎหมายก็มุ่งมั่นจะสอบเข้ารับราชการให้ได้ การที่กลับมาบ้านแล้วเห็นพ่อของตัวเอง ล้มป่วยจึงเป็นจุดพลิกที่ทำให้ตัวละครนี้ได้เข้าไปรู้จักอาชีพนี้จริงจังๆ
‘เจิด’ เหมือนเป็นตัวละครที่เทียบก็เหมือนคนดูที่เข้าไปทำความรู้จักวัฒนธรรมประเพณี พิธีกรรม ในการทำศพและการเป็นสัปเหร่อ หลายต่อหลายอย่างที่เราอาจจะไม่รู้เราจะได้เห็นในเรื่องนี้ ข้อสงสัยทุกอย่างเราก็จะได้ตัวละครนี้เป็นคนตั้งคำถามและหาคำตอบ
สิ่งที่สัปเหร่อทำได้ดีอีกอย่างคือ โลเคชัน บรรยากาศ แน่นอนว่าไทบ้านก็ใช้บรรยากาศแบบต่างจังหวัดทางฝั่งภาคอีสานอยู่แล้ว แต่พอมีเป็นเรื่องนี้ที่เกี่ยวกับ พิธีกรรมต่างๆ เรื่องราวความสยองขวัญ ผีสาง เลยทำให้ทุกซีนในเรื่องมันมีมนต์ขลัง พวกฉากทำพิธีศพแบบบ้านๆ ดูกี่ทีก็ต้องมีหลอนกันบ้าง
และเรื่องนี้แอบเก็บของไม้เด็ดแบบใหญ่ๆ ไว้ให้คนดู กับเรื่องของ ’เซียง’ ที่อยากหาวิธีให้ได้เห็นผีใบข้าว แฟนเก่าของเขาอีกครั้ง คือหนังค่อยๆ เล่าแบบที่ให้คนดูมองว่ามันเป็นเรื่องบ้าบอ ไร้สาระ เพราะทุกตัวละครในเรื่องก็ต้องคิดแบบเดียวกันว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง แถมวิธีจะเจอได้คือการถอดจิต ยิ่งดูบ้าบอไปกันใหญ่ พอหนังพยายามทำให้คนดูไม่เชื่อมากกว่าจะเชื่อเรื่องถอดจิต พอถึงเวลาที่หนังเริ่มเอาจริง ก็เรื่องว่าทำคนดูอึ้งไปตามกัน บอกได้แค่ว่านี้คือหนังจักรวาลไทบ้านที่พยายามฉีกกรอบเรื่องราวของตัวเองที่ปกติจะวุ่นวายอยู่กับแค่ชีวิตบ้านๆ รัก อกหัก แต่สำหรับเรื่องนี้ได้ยกระดับทีมสร้างเหมือนประกาศตัวว่า “ ทีมไทบ้านสามารถทำได้มากกว่าหนังรักบ้านๆของวัยรุ่นอีสาน”
แต่เหนือสิ่งอื่นได้ ’สัปเหร่อ’ นั้นแฝงความอบอุ่นใจให้คนดูแบบที่ค่อยๆ อัดความรู้สึกเราตั้งแต่เริ่มการตั้งคำถามมากมายเกี่ยวกับความตาย นั้นเกิดขึ้นมาจากความโหยหาความคิดถึงและความรัก
ข้อความที่หนังสื่อสารได้ถึงใจคนดูมากที่สุด คงอยากจะบอกคนดูว่าเมื่อวานที่เรายังมีชีวิต ก็จงดูแลรักษาคนที่เรารักให้ดีมากที่สุด มีเวลาให้กันมากที่สุด เพราะถ้าเราเสียเขาไปแล้ว ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนเราก็คงเรียกเขาคนนั้นให้กลับคืนมาไม่ได้อีก
**ข้อแนะนำ**
ใครที่อยากจะดูหนังเรื่องนี้ อยากจะให้ลองไปเก็บหนังในจักรวาลนี้กันก่อนสักนิด ทั้ง
ไทบ้าน เดอะซีรีส์, ไทบ้านเดอะซีรีส์ 2.1-2.2 และ หมอปลาวาฬ
เพราะจะมีตัวละครในจักรวาลนี้ไปโผล่ให้เห็นและเพื่อเพิ่มอรรถรสเพราะเราจะเข้าใจความสัมพันธ์ขอตัวละครก่อนจะดู สัปเหร่อ อีกด้วย
