ในช่วงชีวิตหนึ่ง ยกตัวอย่างในวัยเรียนแล้วกัน มีใครเคยเป็นไหมคะ ในห้องเรียนของเรามักจะมีเรื่องกวนใจที่เกิดจากเพื่อนร่วมห้อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง งานกลุ่มทำคนเดียว งานเดี่ยวขอลอกหน่อย หรือเรื่องค่าชีท 10 บาท ค่าน้ำที่ฝากซื้อ ทวงตั้งแต่เทอมที่แล้วยาวๆ มาถึงเทอมนี้ก็ยังไม่จ่าย และเรื่องเล็กๆ น้อยๆ จิปาถะมากมายที่ชวนกำหมัดอยู่หลายครั้ง
ซึ่งหลายครั้งเราพูดออกไป มันก็เหมือนหูทวนลม และสุดท้ายก็วนลูปเดิม มันน่านักใช่ไหมล่ะ ทีนี้เราจะทำยังไงดี ในเมื่อเรื่องราวเล็กๆ พวกนี้มันสะสมมากขึ้นเรื่อยๆ และมันเริ่มกลายเป็นก้อนความโกรธก้อนใหญ่ ที่ต้องหาวิธีจัดการ
‘เอาล่ะ ในเมื่อคุยกันไม่รู้เรื่อง สันติคงไม่ใช่ทางออก ก็กำหมัดกันไปเลยสิค๊า...’ นี่คือสิ่งที่คิดอยู่ในหัวตลอดเวลาแต่เหนือสิ่งอื่นใด การทำการร้ายร่างกายมันไม่ถูกต้อง มันผิดทั้งกฎของโรงเรียน และผิดกฎหมายนี่เนอะ แถมนะเรายังเจ็บตัวอีก แล้วเราจะจัดการยังไงดี
เอาจริงๆ กก. เป็นคนหนึ่งที่มักจะแฝงตัวอยู่ในโลกออนไลน์ โดยเฉพาะทวิตเตอร์ ซึ่งในทวิตเตอร์เนี่ย กก. มีเพื่อนๆ ต่างวัยเยอะมาก ตั้งแต่น้องๆ วัยมัธยมอายุ 14-17 ปี หรือจะเป็นน้องๆ วัยมหาวิทยาลัยวัย 18-21 ปี เพื่อนๆ วัยเดียวกัน และรุ่นพี่ที่อายุมากมาย
หลายๆ คนมักจะทัก DM หรือช่องแชทส่วนตัวมาปรึกษาเรื่องราวต่างๆ ที่ไม่รู้จะไปเล่าให้ฟังดี และเรื่องยอดฮิตที่ กก. ได้รับเรื่องบ่อยๆ ก็คงเป็น ‘งานกลุ่มทำคนเดียว งานเดี่ยวขอลอกหน่อย’ ซึ่งน้องๆ ก็แสนจะทุกข์ใจเพราะสุดท้ายก็ต้องยอม ไม่ยอมก็ไม่ได้ แต่ในใจก็ไม่ไหวเหมือนกัน มันเหนื่อย มันท้อ
ทุกครั้งที่ได้ฟังน้องๆ ระบายเรื่องนี้ สิ่งที่ กก. แนะนำน้องไป และอยากจะแนะนำทุกคนที่ประสบกับปัญหานี้คือ ‘ถ้าเพื่อนคุยไม่รู้เรื่อง ยังหูทวนลม ให้บอกครูเจ้าของชิ้นงาน’ แต่หลายๆ คนก็ไม่กล้าอีก เพราะกลัวจะมีปัญหากับเพื่อน แต่สิ่งที่ กก. อยากจะให้ทุกคนคิดเลยคือ คนที่เอาเปรียบคนอื่นไม่ใช่คนดี ถ้าเขาไม่สามารถช่วยทำงานกลุ่มให้ออกมาดีได้ ไม่สามารถลงความเห็นหรือช่วยเหลือในเรื่องอื่นๆ ได้ เขาก็ไม่ควรอยู่ในกลุ่ม บางทีก็ไม่ใส่ชื่อของเขาลงไปในรูปเล่มรายงานก็เป็นเรื่องที่สมควรเหมือนกันนะ
จากประสบการณ์การเรียนที่ผ่านมาของ กก. ตัว กก. เองก็เคยโดนค่ะ แต่ตอนนั้นอาจารย์ประจำชิ้นงานเซฟ กก. ไว้อยู่หมัด โดยการบอกว่า “เขียนมาด้วยนะ ส่วนไหนใครทำ” และ “ชิ้นนี้ดูก็รู้ว่าทำคนเดียว งั้นครูก็ให้คะแนนคนทำแล้วกัน ถ้าคนอื่นจะเอาคะแนนก็ไปทำมาใหม่” ตอนนั้นเหมือนเห็นแสงสว่างที่ปลายทางเลยค่ะ เพราะเหนื่อยมาก และตอนนั้นอาจารย์ท่านนั้นก็ได้บอก กก. ว่า “ถ้ายอมต่อไปเรื่อยๆ เธอจะเป็นเบี้ยให้เพื่อนเธอใช้ตลอดไป สู้คนบ้างก็ได้แต่ต้องอยู่ในความถูกต้องด้วย พูดบ้างก็ได้ ถ้าไม่ไหวก็บอกครู เดี๋ยวหาทางลงให้”
จริงๆ ในเรื่องนี้ กก. อยากให้ทุกคนลองพูดคุยกันค่ะ กับเพื่อนร่วมกลุ่มงาน ใครมีปัญหาอะไรไหมในการทำงานกลุ่ม หรือถ้าไม่ไหวจริงๆ ไม่ยอมช่วยอะไรเลย บางทีการเป็นคนใจแข็งและไม่ให้ร่วมกลุ่มทำงานด้วยคงดีซะกว่า เพราะสุดท้ายมันก็ไม่ใช่ปัญหาของเราที่ไม่ให้ร่วมกลุ่มงาน แต่เป็นปัญหาของเขาที่ไม่ช่วยงานกลุ่มแต่แรก
เพราะเพื่อนที่ดีคือเพื่อนที่ช่วยเหลือกันและกัน ไม่ใช่หวังพึ่งใครคนใดคนหนึ่งจนไม่ทำอะไรเองเลย
