กินเนสส์ เวิลด์ เรคคอร์ดส์ (Guinness World Records) เต็มไปด้วยบันทึกสถิติต่างๆ มากมาย แต่สถิติที่เราจะพูดถึงวันนี้คือ “การไม่นอน”
เดฟ ฮันเตอร์ ดีเจจัดรายการวิทยุชาวอเมริกันวัย 23 ปี คือเจ้าของสถิติ “ไม่นอนหลับ” นานที่สุดคนแรก ด้วยเวลา 225 ชั่วโมง (9 วัน 9 ชั่วโมง) โดยฮันเตอร์กับ ปีเตอร์ ทริปป์ ดีเจวัย 32 ปีพยายามทำสถิตินี้ไปพร้อมๆ กัน โดยต่างคนต่างถ่ายทอดสดผ่านช่องทางของตัวเอง หนังสือพิมพ์ Miami News Record รายงานว่า หลังจากผ่านไป 140 ชั่วโมง ทั้งฮันเตอร์และทริปป์ต่างก็บอกว่ายังรู้สึกสบายๆ อยู่
ระหว่างทำสถิติฮันเตอร์ไม่ได้ใช้สารกระตุ้นใดๆ เลย แต่ทริปป์พึ่งสารที่ให้พลังงานอย่าง Ritalin ตามที่แพทย์แนะนำตอนที่เขาเกือบจะทรุด แต่ที่แย่กว่านั้นคือ หลังจากไม่ได้นอนมาหลายชั่วโมงอารมณ์ของทริปป์ก็เริ่มเอาแน่เอานอนไม่ได้ การรับรู้ช้าลง และเริ่มเห็นภาพหลอนภาพลวงตาต่างๆ ทั้งยังเริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับตัวตนของตัวเอง ทริปป์ยังอ้างว่าเขาเห็นหนูและแมว และมีอาการหวาดระแวง
สถิติของฮันเตอร์อยู่มาจนถึงปี 1964 ก็ถูก แรนดี การ์ดเนอร์ นักเรียนมัธยมปลายวัย 17 ปี ทำลายลงโดยอาศัยเพียงน้ำอัดลม เสียงเพลงดังๆ และการอาบน้ำเย็นๆ เป็นตัวช่วยกระตุ้นร่างกายที่ทำให้เขาไม่นอนได้นานถึง 264 ชั่วโมง (11 วัน)
ในช่วง 3 วันสุดท้ายแพทย์ก็ตรวจเช็คร่างกายการ์ดเนอร์ และแม้ว่าจะไม่ได้นอนหลับพักผ่อนมาหลายวัน การ์ดเนอร์ก็ชนะเกมพินบอลในตู้เกมได้ทุกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าไม่เกิดผลเสียกับร่างกายของเขาเลย แพทย์ระบุว่า ความสามารถในการวิเคราะห์ การรับรู้ ความจำ และการควบคุมการเคลื่อนไหวของร่างกายล้วนได้รับผลกระทบในความรุนแรงแตกต่างกันไป
จอห์น รอสส์ แพทย์ที่เฝ้าดูการ์ดเนอร์ในช่วงที่บันทึกสถิติเผยว่า ในวันที่ 4 การ์ดเนอร์ก็เริ่มมีอาหารเห็นภาพหลอนและภาพลวงตา และสมาธิสั้น
สถิติของการ์ดเนอร์อยู่ได้เพียง 2 สัปดาห์ก็มี จิม โธมัส หนุ่มแคลิฟอร์เนียวัย 20 ปีมาโค่นด้วยการไม่นอนต่อเนื่อง 266 ชั่วโมง 30 นาที (11 วัน 2 ชั่วโมง 30 นาที) เดือนถัดมา ตอยมี อาร์ตติอูรินปอยกา ซิลโว ชาวฟินแลนด์วัย 51 ปีก็โค่นแชมป์เก่าด้วยสถิติใหม่ 276 ชั่วโมง (11 วัน 12 ชั่วโมง)
ปี 1974 โรเจอร์ กาย อิงลิช อีกหนึ่งหนุ่มจากแคลิฟอร์เนียทำลายสถิติด้วยการไม่นอนหลับนานถึง 288 ชั่มโมงติดต่อกัน (12 วัน) โดยไม่ใช้สารกระตุ้นอื่นนอกจากกาแฟ บันทึกสถิติของอิงลิชใน Guinness Book of Records 1974 ระบุไว้ว่า “เขามีอาการมองเห็นภาพหลอนตั้งการทดสอบที่อันตรายมากนี้”
การก้าวกระโดดครั้งใหญ่ของการไม่นอนหลับมาราธอนเกิดขึ้นในอีก 3 ปีถัดมา เมื่อ เมารีน เวสตัน จากเมืองเคมบริดจ์เชียร์ของสหราชอาณาจักรทำลายสถิติไปด้วยเวลา 449 ชั่วโมง (18 วัน 17 ชั่วโมง) แม้ดูเหมือนว่าเวสตันจะมีอาการเห็นภาพหลอนในช่วงท้ายๆ ของการบันทึกสถิติ แต่น่าแปลกใจว่าเธอร่างกายของเธอไม่ได้รับผลกระทบระยะยาวจากการนอนไม่พอเลย
ต่อมาในปี 1986 โรเบิร์ต แม็คโดนัลด์ จากรัฐแคลิฟอร์เนียก็โค่นสถิติของเวสตันด้วยตัวเลข 453 ชั่วโมง 40 นาที (18 วัน 21 ชั่วโมง 40 นาที) โดยเจ้าตัวเผยกับ UPI ว่า “มันไม่ง่ายเลย ผมพร้อมจะทรุดได้ทุกเมื่อ เพราะผมมีช่วงเวลาที่ยากลำบากตอนที่ไม่อยากอาหารเลย” แต่แม็คโดนัลด์ก็ไม่ได้รับผลกระทบยะระยาวจากการท้าทายร่างกายครั้งนั้น
ในที่สุดในปี 1997 กินเนสส์ก็ตัดสินใจยุติการบันทึกสสถิติไม่นอนหลับนานที่สุดไว้ที่ตัวเลขของแม็คโดนัลด์ โดยกินเนสส์ยืนยันว่า แม้ว่าเราจะไม่ติดตามบันทึกอีกต่อไป เนื่องจากอันตรายโดยธรรมชาติที่เกี่ยวข้องกับการอดนอน แต่เราสามารถพูดได้ว่าไม่มีใครทำลายสถิติของแม็คโดนัลด์ได้
กินเนสส์ให้เหตุผลที่ยุติไว้ว่า แม้ว่าเจ้าของสถิติจะมีอาการแตกต่างกันไปทั้งในแง่ของความรุนแรงและระยะเวลา แต่เรื่องราวของทุกคนก็ชี้ให้เห็นชัดเจนว่า การอดนอนเป็นอันตรายต่อร่างกายและจิตใจของมนุษย์ เช่นเดียวกับการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ที่ชี้ว่า แม้การอดนอนเพียงเล็กน้อยก็สามารถส่งผลกระทบกับสุขภาพกายและสุขภาพใจได้
นอกจากนี้ กินเนสส์ยังมีเหตุผลอื่นอีก นั่นคือ ช่วงทศวรรษ 1960-1970 นักวิจัยเกี่ยวกับการนอนได้ค้นพบภาวะ microsleeps หรือการหลับในหรือหลับในระยะสั้นๆ ประมาณ 1-2 วินาที ซึ่งภาวะนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจสอบอย่างแม่นยำหากไม่มีอุปกรณ์บันทึกทางสรีรวิทยาอย่างต่อเนื่อง
อีกเหตุผลหนึ่งคือ มีคนที่ป่วยเป็น “โรคนอนไม่หลับมรณะ” (fatal familial insomnia) ซึ่งเป็นโรคที่หายาก โดยแรกเริ่มผู้ป่วยจะมีปัญหาเกี่ยวกับการนอน เมื่อเวลาผ่านไปก็จะพัฒนาเป็นการนอนไม่หลับ ทำให้มีปัญหาในการพูด เห็นภาพหลอน สมองเสื่อม และเสียชีวิตในที่สุด
ด้วยเหตุนี้จึงมีโอกาสที่หนึ่งในผู้ป่วยเหล่านี้ทำสถิติได้โดยไม่รู้ตัวหากกินเนสส์ยังติดตามการทำลายสถิติต่อไป
แต่ถึงแม้จะไม่ผู้ป่วยที่มีอาการนอนไม่หลับ ก็ยังยากที่จะระบุสถิติโลกที่แท้จริงได้อย่างแม่นยำ เนื่องจากเราไม่มีทางคำนวณการหลับแบบ microsleeps ในระหว่างการพยายามบันทึกสถิติที่ผ่านมา จึงทำให้การวัดขีดจำกัดว่ามนุษย์จะดำเนินชีวิตโดยไม่ได้นอนหลับได้ยาวนานแค่ไหนได้อย่างแม่นยำทำได้ยาก
นับตั้งแต่ปี 1959-1986 สถิติโลกขยับขึ้นอย่างมากจาก 8 วันเป็นกว่า 18 วัน และนับตั้งแต่นั้นมาสถิติดังกล่าวไม่ได้ถูกทำลายมานานกว่า 37 ปีแล้ว ซึ่งอาจบอกได้ว่ามนุษย์ไม่สามารถอดนอนได้นานเกิน 19 วัน แต่หากแม็คโดนัลด์หรือเจ้าของสถิติคนอื่นๆ มีภาวะ microsleeps ขีดจำกัดนั้นก็อาจต่ำกว่า 19 วัน
เดฟ ฮันเตอร์ ดีเจจัดรายการวิทยุชาวอเมริกันวัย 23 ปี คือเจ้าของสถิติ “ไม่นอนหลับ” นานที่สุดคนแรก ด้วยเวลา 225 ชั่วโมง (9 วัน 9 ชั่วโมง) โดยฮันเตอร์กับ ปีเตอร์ ทริปป์ ดีเจวัย 32 ปีพยายามทำสถิตินี้ไปพร้อมๆ กัน โดยต่างคนต่างถ่ายทอดสดผ่านช่องทางของตัวเอง หนังสือพิมพ์ Miami News Record รายงานว่า หลังจากผ่านไป 140 ชั่วโมง ทั้งฮันเตอร์และทริปป์ต่างก็บอกว่ายังรู้สึกสบายๆ อยู่
ระหว่างทำสถิติฮันเตอร์ไม่ได้ใช้สารกระตุ้นใดๆ เลย แต่ทริปป์พึ่งสารที่ให้พลังงานอย่าง Ritalin ตามที่แพทย์แนะนำตอนที่เขาเกือบจะทรุด แต่ที่แย่กว่านั้นคือ หลังจากไม่ได้นอนมาหลายชั่วโมงอารมณ์ของทริปป์ก็เริ่มเอาแน่เอานอนไม่ได้ การรับรู้ช้าลง และเริ่มเห็นภาพหลอนภาพลวงตาต่างๆ ทั้งยังเริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับตัวตนของตัวเอง ทริปป์ยังอ้างว่าเขาเห็นหนูและแมว และมีอาการหวาดระแวง
สถิติของฮันเตอร์อยู่มาจนถึงปี 1964 ก็ถูก แรนดี การ์ดเนอร์ นักเรียนมัธยมปลายวัย 17 ปี ทำลายลงโดยอาศัยเพียงน้ำอัดลม เสียงเพลงดังๆ และการอาบน้ำเย็นๆ เป็นตัวช่วยกระตุ้นร่างกายที่ทำให้เขาไม่นอนได้นานถึง 264 ชั่วโมง (11 วัน)
ในช่วง 3 วันสุดท้ายแพทย์ก็ตรวจเช็คร่างกายการ์ดเนอร์ และแม้ว่าจะไม่ได้นอนหลับพักผ่อนมาหลายวัน การ์ดเนอร์ก็ชนะเกมพินบอลในตู้เกมได้ทุกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าไม่เกิดผลเสียกับร่างกายของเขาเลย แพทย์ระบุว่า ความสามารถในการวิเคราะห์ การรับรู้ ความจำ และการควบคุมการเคลื่อนไหวของร่างกายล้วนได้รับผลกระทบในความรุนแรงแตกต่างกันไป
จอห์น รอสส์ แพทย์ที่เฝ้าดูการ์ดเนอร์ในช่วงที่บันทึกสถิติเผยว่า ในวันที่ 4 การ์ดเนอร์ก็เริ่มมีอาหารเห็นภาพหลอนและภาพลวงตา และสมาธิสั้น
สถิติของการ์ดเนอร์อยู่ได้เพียง 2 สัปดาห์ก็มี จิม โธมัส หนุ่มแคลิฟอร์เนียวัย 20 ปีมาโค่นด้วยการไม่นอนต่อเนื่อง 266 ชั่วโมง 30 นาที (11 วัน 2 ชั่วโมง 30 นาที) เดือนถัดมา ตอยมี อาร์ตติอูรินปอยกา ซิลโว ชาวฟินแลนด์วัย 51 ปีก็โค่นแชมป์เก่าด้วยสถิติใหม่ 276 ชั่วโมง (11 วัน 12 ชั่วโมง)
ปี 1974 โรเจอร์ กาย อิงลิช อีกหนึ่งหนุ่มจากแคลิฟอร์เนียทำลายสถิติด้วยการไม่นอนหลับนานถึง 288 ชั่มโมงติดต่อกัน (12 วัน) โดยไม่ใช้สารกระตุ้นอื่นนอกจากกาแฟ บันทึกสถิติของอิงลิชใน Guinness Book of Records 1974 ระบุไว้ว่า “เขามีอาการมองเห็นภาพหลอนตั้งการทดสอบที่อันตรายมากนี้”
การก้าวกระโดดครั้งใหญ่ของการไม่นอนหลับมาราธอนเกิดขึ้นในอีก 3 ปีถัดมา เมื่อ เมารีน เวสตัน จากเมืองเคมบริดจ์เชียร์ของสหราชอาณาจักรทำลายสถิติไปด้วยเวลา 449 ชั่วโมง (18 วัน 17 ชั่วโมง) แม้ดูเหมือนว่าเวสตันจะมีอาการเห็นภาพหลอนในช่วงท้ายๆ ของการบันทึกสถิติ แต่น่าแปลกใจว่าเธอร่างกายของเธอไม่ได้รับผลกระทบระยะยาวจากการนอนไม่พอเลย
ต่อมาในปี 1986 โรเบิร์ต แม็คโดนัลด์ จากรัฐแคลิฟอร์เนียก็โค่นสถิติของเวสตันด้วยตัวเลข 453 ชั่วโมง 40 นาที (18 วัน 21 ชั่วโมง 40 นาที) โดยเจ้าตัวเผยกับ UPI ว่า “มันไม่ง่ายเลย ผมพร้อมจะทรุดได้ทุกเมื่อ เพราะผมมีช่วงเวลาที่ยากลำบากตอนที่ไม่อยากอาหารเลย” แต่แม็คโดนัลด์ก็ไม่ได้รับผลกระทบยะระยาวจากการท้าทายร่างกายครั้งนั้น
ในที่สุดในปี 1997 กินเนสส์ก็ตัดสินใจยุติการบันทึกสสถิติไม่นอนหลับนานที่สุดไว้ที่ตัวเลขของแม็คโดนัลด์ โดยกินเนสส์ยืนยันว่า แม้ว่าเราจะไม่ติดตามบันทึกอีกต่อไป เนื่องจากอันตรายโดยธรรมชาติที่เกี่ยวข้องกับการอดนอน แต่เราสามารถพูดได้ว่าไม่มีใครทำลายสถิติของแม็คโดนัลด์ได้
กินเนสส์ให้เหตุผลที่ยุติไว้ว่า แม้ว่าเจ้าของสถิติจะมีอาการแตกต่างกันไปทั้งในแง่ของความรุนแรงและระยะเวลา แต่เรื่องราวของทุกคนก็ชี้ให้เห็นชัดเจนว่า การอดนอนเป็นอันตรายต่อร่างกายและจิตใจของมนุษย์ เช่นเดียวกับการศึกษาทางวิทยาศาสตร์ที่ชี้ว่า แม้การอดนอนเพียงเล็กน้อยก็สามารถส่งผลกระทบกับสุขภาพกายและสุขภาพใจได้
นอกจากนี้ กินเนสส์ยังมีเหตุผลอื่นอีก นั่นคือ ช่วงทศวรรษ 1960-1970 นักวิจัยเกี่ยวกับการนอนได้ค้นพบภาวะ microsleeps หรือการหลับในหรือหลับในระยะสั้นๆ ประมาณ 1-2 วินาที ซึ่งภาวะนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจสอบอย่างแม่นยำหากไม่มีอุปกรณ์บันทึกทางสรีรวิทยาอย่างต่อเนื่อง
อีกเหตุผลหนึ่งคือ มีคนที่ป่วยเป็น “โรคนอนไม่หลับมรณะ” (fatal familial insomnia) ซึ่งเป็นโรคที่หายาก โดยแรกเริ่มผู้ป่วยจะมีปัญหาเกี่ยวกับการนอน เมื่อเวลาผ่านไปก็จะพัฒนาเป็นการนอนไม่หลับ ทำให้มีปัญหาในการพูด เห็นภาพหลอน สมองเสื่อม และเสียชีวิตในที่สุด
ด้วยเหตุนี้จึงมีโอกาสที่หนึ่งในผู้ป่วยเหล่านี้ทำสถิติได้โดยไม่รู้ตัวหากกินเนสส์ยังติดตามการทำลายสถิติต่อไป
แต่ถึงแม้จะไม่ผู้ป่วยที่มีอาการนอนไม่หลับ ก็ยังยากที่จะระบุสถิติโลกที่แท้จริงได้อย่างแม่นยำ เนื่องจากเราไม่มีทางคำนวณการหลับแบบ microsleeps ในระหว่างการพยายามบันทึกสถิติที่ผ่านมา จึงทำให้การวัดขีดจำกัดว่ามนุษย์จะดำเนินชีวิตโดยไม่ได้นอนหลับได้ยาวนานแค่ไหนได้อย่างแม่นยำทำได้ยาก
นับตั้งแต่ปี 1959-1986 สถิติโลกขยับขึ้นอย่างมากจาก 8 วันเป็นกว่า 18 วัน และนับตั้งแต่นั้นมาสถิติดังกล่าวไม่ได้ถูกทำลายมานานกว่า 37 ปีแล้ว ซึ่งอาจบอกได้ว่ามนุษย์ไม่สามารถอดนอนได้นานเกิน 19 วัน แต่หากแม็คโดนัลด์หรือเจ้าของสถิติคนอื่นๆ มีภาวะ microsleeps ขีดจำกัดนั้นก็อาจต่ำกว่า 19 วัน
